Rođen je 20. novembra 1908. godine u Boru kao treće, najmlađe dete u porodici putujućeg lekara. Bor ulazi u njegovo umetničko ime, kao što on postaje neodvojivi deo iskustva i istorije malog rudarskog mesta.  

Otac Dragutin, lekar, majka Desanka (imala epistolarnu ljubavnu vezu sa srpskim pesnikom Milanom Rakićem), stariji brat Vuk (budući bankar u Beogradu i Dubrovniku), sestra Jelica, poznatija kao Ševa Ristić (buduća supruga nadrealiste Marka Ristića). Kao kći Marka i Ševe Ristić rodiće se 1928. godine Mara Ristić (umrla 1996. godine).

Vane Bor svedoči (u tekstu „Svedočanstvo šeste“) da se 1914. godine, posle povlačenja, našao u Skoplju, gde njegov otac leči ranjenike.

Od 1914. do 1918. u grupi srpskih đaka koji školovanje nastavljaju u Francuskoj (sa Rastkom Petrovićem, Aleksandrom Vučom, Markom Ristićem…) Vane Bor je u Nici, sa Nikolom Vučom i braćom Dedinac. Branko Aleksić će, u „Hronologiji“ života i rada Vana Bora, podsetiti da Dušan Matić u svojim Pesmama nepozvanim rimuje „Nica“ sa bolnica. „To su istorijski i kulturni konteksti budućih jugoslovenskih nadrealista“, takođe će dodati.   

Po svršetku rata nastavlja školovanje u Zagrebu (od 2. do 6. razreda, Realna gimnazija, 1919–1924) i Beogradu (7. razred, Treća muška gimnazija, 1925).

Studije prava, na Sorboni, započinje 1927, završava 1931. godine. Od 1933. godine započinje njegovo dugogodišnje službovanje na Pravnom fakultetu u Subotici.

Godine 1928. i 1929. je na relaciji Pariz – Vrnjačka banja, gde mu roditelji drže sanatorijum.

Učestvuje angažovano u umetničkom i intelektualnom životu, posebno prisutan tokom gotovo čitavog svog umetničkog veka u formalnim i neformalnim okvirima nadrealizma, kako srpskog, tako i evropskog.

Kao doktor nauka imenovan za docenta na Pravnom fakultetu u Subotici (1938– 1941).

Godine 1944. ilegalno odlazi u London. U tome mu pomaže porodica Banac, rođaci njegove majke. Nikada se nije vratio u zemlju.

Krajem 1973. godine seli se iz Londona u Oksford.

Vanetov arhiv, četiri sanduka knjiga, fotografija, spisa i drugih radova, prepolovljen je, izgubljen nepažnjom čistača u jednom skladištu u Londonu 1986. godine.

Umire u Oksfordu 6. maja 1993. godine,

U tuđini, ali možda se on ne bi složio sa ovim iskazom, Vane Bor je i sahranjen. Svedočeći o jednom slučajnom susretu sa ostarelim nadrealistom par godina pred njegovu smrt, Mileta Prodanović će napisati sledeće: „Nije to rekao, ali videlo se sasvim jasno da mu je drago da u zemlji iz koje je otišao veoma davno, postoji neko koga ozbiljno zanima njegov rad.“